Bir müddət əvvəl üzvü olduğum və özümə yeni dostlar tapdığım “Bloqcataloq”da növbəti gəzişməmdə maraqlı bir bloqa rast gəldim. “Sufi Saja” adlı bu bloq insanın iç dünyasına, mənəvi-ruhani yüksəlişinə dair dəyərli materiallarla zəngindir və mən ona baş çəkməyi bu sətirləri oxuyan hər kəsə tövsiyə edirəm. Amma orada mənim diqqətimi xüsusi olaraq çəkən “Dərd” başlığı ilə verilmiş bir şeir oldu. Az qala unutmuş olduğum bir mətnlə - böyük türk sufi şairi Niyazi Misrinin (1618-1693) ölməz misraları ilə yenidən qarşılaşdım. Oxudum, bir də oxudum. Bir daha Əhməd Yəsəvidən, Şəms Təbrizidən, Mövlanadan, Nəsimidən, Yunus Əmrədən… gələn ruhu-düşüncəni türkcədə “əlçatmaz sadəlik”lə (səhlül-mümtəne) ifadə edən sətirlərin mənasına daldım. Və şeirin sözügedən bloqda verilmiş mətnindəki əyər-əskikləri islah edib Azərbaycan türkcəsinə uyğunlaşdırmaqla, dəyərli istifadəçilərimə təqdim etmək istəyindən vaz keçə bilmədim. Buyurun, siz də oxuyun:Dərman arardım dərdimə, dərdim mənə dərman imiş,
Bürhan sorardım əslimə, əslim mənə bürhan imiş.
Sağı solu gözlər idim, dost üzünü görsəm deyə,
Mən taşrada arar idim, ol can içində can imiş.
Öylə sanırdım ayrıyam, dost qayrıdır, mən qayrıyam.
Məndən görüb eşidəni, bildim ki, ol canan imiş.
Sövmü səlatü Həcc ilə sanma bitər, zahid, işin
İnsani-kamil olmağa lazım olan irfan imiş.
Hardan gəlir yolun sənin, ya harda varır mənzilin?!
Hardan gəlib getdiyini anlamayan heyvan imiş.
Mürşid gərəkdir bildirə, Haqqı sənə həqqül-yəqin,
Mürşidi olmayanların bildikləri güman imiş.
Hər mürşidə dil vermə kim, yolunu sarpa uğradar,
Mürşidi kamil olanın qayət yolu asan imiş.
Anla həmən bir sözdürür, yoxuş deyildir, düzdürür,
Aləm hamı bir üzdürür, görən onu heyran imiş.
Eşit Niyazinin sözün, gizləməz əsla Haqq üzün,
Haqdan əyan bir nəsnə yox, gözsüzlərə pünhan imiş.
____________
Bürhan – dəlil, sübut
Dost – burada: yar, sevgili, yəni Tanrı
Taşra – dışarı, bayır
Qayrı – qeyri, başqa
Sövm – oruc
Səlat - namaz
Həqqül-yəqin – yəqin bilik, gerçək bilik
Sarpa uğratmaq – sapdırmaq, azdırmaq
0 şərh
ŞƏRH YAZ